Categorie: April 2016

Tja…. solliciteren… we moeten het eigenlijk weer opnieuw leren want het is voor ons beiden al even geleden dat we voor het laatst op gesprek zijn geweest voor een baan. Ja ik hoor je al denken,.. geniet nog even van je vrije tijd joh, werken kan altijd nog! We genieten natuurlijk maximaal van alles hier maar er moet ook geld in het laatje komen en zonder baan kunnen we ons visum niet verlengen. Dan is het avontuur natuurlijk helemaal snel afgelopen.

Copyright Herschel

Kevin is als eerste aan de beurt. Een aantal manden geleden heeft hij via een connectie bij Coolblue de ‘director of sales’ van Herschel benaderd die hem prompt uitnodigde voor een ‘cup of coffee’ want zo gaat dat hier. Eerst een bakkie om te kijken of er een klik is en dan misschien daarna een serieus sollicitatie gesprek. Het gesprek zelf verliep goed, hoewel het in het begin wel even stroef gaat om je ‘verhaaltje’ te vertellen in soepel, vloeiend en concrete Engelse taal! Wennen dus!

Helaas had Herschel geen functies open staan die bij mijn profiel pasten. Dubbel jammer omdat het echt een mooi bedrijf is dat heel hard groeit. Het is gevestigd in het mooie en hippe Gastown, een kwartiertje lopen van huis. Kevin mocht zijn cv achterlaten dus wie weet dat er later nog contact gezocht wordt als er iets beschikbaar komt dat wel past.

Vrijdag hebben we samen vervolgens de hele dag aan ons CV gewerkt en deze op diverse banensites geplaatst. Om in Canada serieus genomen te worden moet je je CV flink verbouwen. Waar het in Nederland veel meer gaat over je verantwoordelijkheden en competenties, willen ze hier liever van je horen wat je ‘greatest accomplishments’ zijn. Na een lange dag zwoegen in Breka’s Bakery (open 24 hours natuurlijk) en zes koffie’s later hebben onze Engelse CV’s een Canadees sausje en zijn ze klaar om naar enthousiaste werkgevers verstuurd te worden 🙂

Wie weet wat de volgende week zal brengen 🙂

To be continued…..

De afgelopen dagen was het in Vancouver op zijn best wisselvallig weer. Maar ook al plenst het hier soms net zo hard als in Nederland, het waait bijna nooit! Dat maakt door de regen lopen een stuk minder vervelend. En wat doe je dan op een regenachtige maandagmorgen? Op naar Ikea!

Om naar Ikea te komen moesten we ongeveer een half uurtje rijden vanaf ons tijdelijke adres in downtown Vancouver. We hebben natuurlijk (nog) geen auto, maar gelukkig staat er een Modo Jeep voor de deur! Via Modo kun je auto’s die overal in de stad staan geparkeerd huren voor een prikkie.

Soepel!

Voor 8 dollar per uur rijd je overal heen inclusief benzine, kilometers en verzekering. Dat is omgerekend minder dan 6 euro! TOP!

De trip naar de Ikea duurde uiteindelijk langer dan gedacht. Vooral omdat we ongeveer op 40 verschillende matrassen hebben gelegen voordat we een keuze hadden gemaakt. Toen ontstond er natuurlijk ook nog een interessante discussie over de maat, voorkeur voor King (Kevin) of Queen (Astrid). Drie keer raden wie er gewonnen heeft 🙂

De buit

Op dinsdag stond een belangrijke afspraak in onze agenda! Om 14:00 ’s middags hebben we namelijk getekend voor ons appartement waar we op 1 mei in zullen verhuizen. Uiteraard hebben we dat die avond passend gevierd met een paar lekkere lokale Four Winds Brewery biertjes en onze vrienden Dirk en Eelke.

Nice!!

Onze nieuwe wijk:

De komende dagen valt er ook nog genoeg te beleven. Vanavond gaan we kennis maken met Sanne die we via een collega van Astrid hebben leren kennen. Morgen heeft Kevin een kennismakingsgesprek met de Sales Director van Herschel en het komende weekend gaan we Dirk en Eelke helpen met het verbouwen van hun RV!

See you soon!

We zijn inmiddels twee dagen in Vancouver! Voordat we vertellen hoe het hier gaat, eerst nog even terugblikken op het moment dat we uit Nederland vertrokken.

Op Schiphol werden wij erg leuk verrast door Ruben, Erik en Niels die nog even langskwamen om gedag te zeggen. Samen een koffie’tje gedronken en laatste knuffels uitgewisseld, voordat we definitief begonnen aan onze reis. Met 4 koffers en 3 stuks handbagage, kwamen we bij de KLM incheck-balie aan. Gelukkig hoefden we niet in de ellenlange rij voor de machinale bagage drop off, maar mochten we naar een baliemedewerker. We hadden erop gerekend dat het om het totaal aantal kilo’s ging, maar dit bleek niet het geval. Resultaat; koffers en tassen open en herverdelen tussen ongeduldige reizigers. Ellende!
Eenmaal de tassen afgegeven, verliep alles voorspoedig.

Een kleine 10 uur later kwamen we aan op Vancouver airport. Hier stond een mega lange rij voor de douane. Kevin dacht bijdehand te zijn door te vragen of we de rij niet konden skippen omdat we toch door moesten naar Immigration. Niet dus. Een uur later kwamen we aan bij Immigration Services en konden we aansluiten in de volgende rij….. In eerste instantie leek dit heel lang te gaan duren, maar uiteindelijk waren we binnen een uur in het bezit van ons werkvisum!!!

Onze Nederlands-Canadese vriend Dirk was zo lief om ons op te halen. Enorme opluchting want met de hoeveelheid bagage die we hadden, was openbaar vervoer eigenlijk geen optie.
De rit naar onze airbnb was een genot voor de zintuigen. De zon scheen voluit, het was 20 graden en voor je gevoel kon je de bergen ruiken. Op de toppen kon je de laatste sneeuw zien liggen. Geweldig!
Die avond hebben we samen met Dirk en Eelke bijgekletst en een lekker hapje gegeten (voor Kevin zelfs een toepasselijke Elk-burger). Om 21:00 uur ging het licht helaas uit en zijn we vroeg gaan slapen.

De eerste ochtend waren we door de jetlag vroeg wakker en na wat koffers uit te pakken, zijn we gaan ontbijten bij the Greenhorn.

Daarna hadden we een druk schema, wat bestond uit: het verkrijgen van een Social Insurance Number, het aanvragen van ons rijbewijs, het nemen van een Canadees telefoonnummer en het regelen van een car sharing abonnement (Modo car).

De volgende dag waren we om 05:00 uur al wakker! Maar vroeg wakker worden is in Vancouver geen ramp, tegen een opkomende zon ligt de stad er prachtig bij. Als je ’s ochtend de straten bewandeld, wordt je vergezeld door 3 soorten Vancouverites: koffie drinkende ochtendmensen, de yoga crew en de echte sportievelingen :). Wij behoorden deze ochtend natuurlijk tot de laatste, met onze eerste run langs de Seawall.

Het voelt nog heel gek om hier te zijn. Nog niet echt als thuis, maar ook niet als vakantie.